Vanochtend maakte ik me al een beetje zorgen over het zwarte kitten, het was de grootste bij de geboorte en woog toen 114 gram zondag. Elke dag neemt het gewicht af terwijl de andere kittens met 10 of 20 gram per dag aankomen.
Vandaag tussen de bedrijven door bij de dierenwinkel speciaal kitten poedermelk gehaald en een zoogflessen setje om het kitten met de hand melk te gaan geven.
Helaas wilde dat niet en toen het vervolgens ook apart in de doos lag en zichzelf niet meer warm hield heb ik de dierenarts gebeld.
Afijn, de rest van het nestje thuis gelaten en het kitten in een theedoek met een fleece dekentje bij Tim op zijn hand voorin de auto gezet. Jesse in zijn autostoel getild en met de hele bups naar de dierenarts in Utrecht gesjeesd.
Daar aangekomen bleek het toch echt mis te zijn met het kitten. De huid was al op te pakken en het bleek dan ook uitgedroogd te zijn. Bovendien was de buik veel te opgezwollen. En daar had het kitten ook duidelijk last van bij het aanraken of zachtjes wrijven. Tim en ik moesten beiden een traantje wegpinken, want zeker Tim had de hoop dat de dierenarts de kitten nog beter kon maken. Ik had op de heenweg al tegen hem gezegd dat ik niet zeker wist of het ging lukken, maar dat we wel naar de dierenarts toegingen om te kijken of we het kitten konden helpen.
Afijn na nog een foto met mijn smartphone van de kitten gemaakt te hebben op Tims verzoek, hebben we het kitten laten inslapen. En in overleg met die kleine flinke man hebben we het kitten weer in de theedoek en fleecedeken van Jesse gewikkeld en mee naar huis genomen. Morgenmiddag als Tim vrij is, begraven we het kitten bij de andere. En naar Tims’ zeggen zijn ze nu bij elkaar in de hemel en ‘God wil misschien ook wel gezellig een huisdier’!